Fotoğraflara sarılacak kadar çok severdik bir zamanlar...
Gözlerine bile bakamadan titrerdi içimiz,
Aşk düştüğü zaman oraya, kuş gibi uçup gitmez,
Herşeyi kül edene dek cayır cayır yakardı o zamanlar.
Bugünkü gibi değildi bir zamanlar aşklar.
Saman alevi gibi kısa ömürlü,
Kuşlar gibi kaçmaya meyilli...
Kül olduktan sonra bile geçmezdi tehlikesi aşkın...
korları yeterdi yürekleri alevler içinde kavurmaya.
O yüzdendi zaten fotoğraflara sarılmak...
Uzaktan severken, sevdiklerimizi ateşten böyle korurduk,
Yanacaksak derdik, bir biz yanalım bir de sarıldığımız fotoğraf.
Yangın büyüse de, alevleri ona sıçramasın,
Değmesin orman bakışlara ne duman, ne is, ne de ateş...
Yeter ki hayat onları kirletemesin,
Ellemeden bıraksın, hatıralarımızdaki gibi...
saf ve temiz.
