İroni

Doğanın çok acımasız ve karanlık
bir espiri anlayışı olduğunu farkediyor insan
yılları yasadıkça, canı yandıkça, hayatı tanıdıkça...
Sevgiyi, sevmeyi gerçekten becerebilenler
nedense hep zamansız, erkenden ölüme,
bir türlü beceremeyenlerse,
çoğu zaman uzuuun uzun ve sevgisiz yaşamaya,
sonbaharda dökülen kurumuş yapraklar gibi cansız,
yapayalnız, fırtınalar koparken sağlı sollu, tutunacak dalsız,
her gün azar azar ölürken, veda edebilenleri imrenerek seyretme eziyetine mahkumlar...
Ne hikmetse...
Hayat bu, ironik işte böyle.
Cevabını bilebilecek birini bulursam günlerden birgün,
ona sormak istediğim tek bir soru var:
"Niye?"
-Tabi zahmet edip, dürüstçe bana cevabını verebilecekse...

Defiled

When a new place 
feels unclean or unsafe, 
you can always leave it 
and go somewhere else... 
To feel safe. 

When another person 
makes you feel unclean or unsafe, 
you can choose to stay away 
and feel safe once again... 

But when it's your own skin 
that feels unclean or unsafe, 
there is nowhere left to run or hide... 
No matter how many showers you take, 
or tears you shed, 
to wash away those stubborn stains... 

You'll always have the echos 
of memories left behind, 
haunting you, 
like faded or removed tattoos... 
that only you can see, 
because you still know,
where they used to be...

COMPLICATIONS

Why do our wishes and goals,
And the very occasional
answered prayers,
So often disappoint,
As soon as they're reached?

Why is it that life,
Just can't ever be peaceful?
And how come love,
Just never stays simple?