İroni

Doğanın çok acımasız ve karanlık
bir espiri anlayışı olduğunu farkediyor insan
yılları yasadıkça, canı yandıkça, hayatı tanıdıkça...
Sevgiyi, sevmeyi gerçekten becerebilenler
nedense hep zamansız, erkenden ölüme,
bir türlü beceremeyenlerse,
çoğu zaman uzuuun uzun ve sevgisiz yaşamaya,
sonbaharda dökülen kurumuş yapraklar gibi cansız,
yapayalnız, fırtınalar koparken sağlı sollu, tutunacak dalsız,
her gün azar azar ölürken, veda edebilenleri imrenerek seyretme eziyetine mahkumlar...
Ne hikmetse...
Hayat bu, ironik işte böyle.
Cevabını bilebilecek birini bulursam günlerden birgün,
ona sormak istediğim tek bir soru var:
"Niye?"
-Tabi zahmet edip, dürüstçe bana cevabını verebilecekse...