Bosluk

Gozu gormeyene uzuluyoruz,
Gunes batiminda renklerin dansini seyredemiyor diye,
Kulagi duymayana uzuluyoruz
Hayat muziksiz eksik kalir diye,
Yuruyemeyen cocuga uzuluyoruz
Kosup oynamadan cocukluk mu olur diye...
Butun bu insanlara aciyoruz rastladikca
Hayatlarini bir turlu eksik yasiyorlar diye de;
Bu saydiklarimizin hepsini yapabilirken,
Kalbi buz kesmis, sevgisiz yasamaya mahkumlara
Donup de bakmiyoruz bir saniye bile...
Sanki sevgisizlik hepsinden fena eksik yasamak degilmis gibi,
Birakiyoruz onlari kendi hallerine,
Hic yasamadan olmeyi beklesinler
Sevgisiz geldikleri gibi sevgisiz gitsinler diye...